ενα υπεροχο κειμενο απο τον Λουκά Μέξη...

Επειδή τον τελευταίο καιρό με τα γεγονότα κάποιος κόσμος φωνάζει ότι πρέπει να σηκωθούμε από τον καναπέ μας και να δούμε τι πραγματικά συμβαίνει στους δρόμους της Αθήνας, το Σάββατο μόλις άνοιξα τα μάτια μου από έναν αρκετά απολαυστικό ύπνο, ντύθηκα αρκετά ουδέτερα και ξεκίνησα τον περίπατο.

Πρώτη στάση ήταν η Σκουφά στο Κολωνάκι. Έκανα όλη τη διαδρομή από το Central μέχρι να φτάσω στο Circus, και στη διαδρομή προσπάθησα να ανακαλύψω τις τυφλές ζημιές, όπως μεταδόθηκαν, αλλά και να βρω το λόγο που έγιναν. Είδα διάφορες ρωγμούλες και ραγίσματα σε βιτρίνες, αλλά τίποτα άξιο αναφοράς. Να σας πω την αλήθεια κάποια ραγίσματα σε πολλά καταστήματα θα τα αφήσουν, γιατί στυλιστικά φαίνονται "cool". Συνολικά πρέπει να μέτρησα το πολύ 4 καταστήματα που έκαναν ολική αντικατάσταση, αλλά δεν ήταν τυχαίο ότι ήταν στη γωνία από την Αμερικανική Λέσχη, ή το παράρτημα του Δικηγορικού στο Κολωνάκι.

Μετά τη νεκρή ζώνη πίσω από το Χημείο, βρέθηκα ακριβώς στο σημείο που ο ειδικός φρουρός πυροβόλησε τον Αλέξη. Στη συμβολή Τζαβέλα και Μεσολογγίου, οι οδοί πλέον λένε «Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος». Ρώτησα τον κόσμο που ήταν εκεί και έκανε ένα τσιγάρο παρέα στον πιτσιρικά, και είπε ότι «Είτε γίνει η μετονομασία επίσημα, είτε όχι, εμείς έτσι θα τον λέμε το δρόμο. Εξάλλου ανήκει σε εμάς, όχι αυτούς». Ο τοίχος μπροστά από το αυτοσχέδιο μνήμα ήταν γεμάτος εκατοντάδες μικρά σημειώματα-αφιερώσεις στον πιτσιρικά. «Δεν θα κοιμηθούμε ποτέ», «Ήρωας», «Μπάτσοι θα πληρώσετε» και άλλα τέτοια συνθήματα ξεχώριζαν ανάμεσα σε κάποια γράμματα-καταθέσεις ψυχής από πολύ κόσμο που δεν θα ξεχάσει τα γεγονότα ύστερα από μόλις μια βδομάδα. Ένας Έλληνας φωτογράφος στο βάθος μίλαγε σε έναν ρεπόρτερ γαλλικού ραδιοφωνικού σταθμού. Από τα λόγια του ξεχώρισα το «τουλάχιστον τα ξένα πρακτορεία δεν το βλέπουν ως μεμονωμένο γεγονός, αλλά ως την αρχή για αλλαγή σ' αυτήν τη χώρα».

Αποφάσισα να πιω έναν καφέ στα Εξάρχεια. Άλλωστε και εγώ όταν ήμουν 15 εκεί άραζα, και συνέχισα μάλιστα για πολλά ακόμα χρόνια, μέχρι και σήμερα. Η σερβιτόρα μου είπε χαρακτηριστικά «Γιατί όλοι κάθονται; Εγώ παίρνω 4 ευρώ την ώρα, και δεν βγαίνω. Παράλληλα σπουδάζω. Δεν έχω τίποτα να χάσω, γιατί δεν πάμε λοιπόν όλοι έξω από τη Βουλή να κάτσουμε μέχρι να γίνει κάτι;». Έμεινα στα λόγια της. «Εγώ δεν έχω τίποτα να χάσω». Εκεί στηρίζεται σίγουρα πολύς κόσμος, στο τι θα έχανε, και γι' αυτό ξεχνάει τόσο γρήγορα.

Το βράδυ πέρασα πάλι από την οδό Αλ. Γρηγορόπουλου. Χιλιάδες κόσμος μαζεμένος, παιδιά, αντιεξουσιαστές, μαγαζάτορες, καθηγητές, πολίτες, άσχετοι σαν εσένα και μένα ήταν εκεί και κατέθεταν το δικό τους φόρο τιμής στον πιτσιρικά. Ένιωθες την οργή, μια αίσθηση από τον κόσμο «και τώρα τι;». Είχε βραδιάσει, και πέρασα από τα Προπύλαια. Στη διαδρομή πέρασα μπροστά από το Τιτάνια και είδα την «ολική καταστροφή». Είχε ραγίσει ένα τζάμι και του είχαν βάλει -κυριολεκτικά- σελοτέιπ. Στα Προπύλαια καμιά πενηνταριά ποδηλάτες ξεκίναγαν την ποδηλατοδρομία τους. «Είναι ο δικός μας τρόπος επανάστασης» είπαν και ξεκίνησαν για τη Βουλή. Εκεί η όψη ήταν πολύ συναισθηματική. Καμιά εφτακοσάρα κόσμος καθιστός, σιωπηλός, με κεριά στα χέρια έδινε το δικό του παρόν.

Από εκεί περπατώντας διέσχισα όλη την Αθήνα, και μέσω Αθηνάς έφτασα στο Γκάζι. Άλλος κόσμος. Ξέχασε. Διασκέδαζε. Πήγαινε σε πάρτι. Μετά από όσα είχα δει, μου φάνηκε άλλη χώρα. Λυπήθηκα, και δεν έκατσα παραπάνω από πέντε λεπτά. Περπάτησα ως την Ομόνοια, και από κει είπα να πάω στην κατάληψη της ΑΣΟΕΕ, να μιλήσω και με τα παιδιά. Στη διαδρομή μύριζα το καπνογόνο, τα μάτια μου πρήστηκαν, αλλά συνέχισα. Στην πλατεία Κάνιγγος από πίσω, καμιά δεκαριά αλλοδαποί είχαν σηκώσει τα ρολά από ένα μικροκαταστηματάκι σε μια στοά, και έκλεβαν σαν τα ποντίκια από αποθήκη τροφίμων. Μη φανταστείτε, έκλεβαν πλαστικά ξυπνητήρια και πράγματα μηδαμινής αξίας. Απλά μου φάνηκε και αυτό λυπηρό για την αιτία που συμβαίνει.

Δεν έφτασα στην ΑΣΟΕΕ ποτέ. Η Πατησίωνν καιγόταν και οι μολότοφ έδιναν και έπαιρναν. «Κάηκε το Α.Τ Εξαρχείων, ρεε» φώναζαν διάφοροι που έτρεχαν στα στενάκια. Δεν θέλησα να κρίνω αν ήμουν υπέρ ή κατά. Απλά το είδα και αυτό. Και πήγα σε ένα σπίτι φίλων, και άραξα να συζητήσω όλα αυτά που είδα με άλλους ανθρώπους που παρακολουθούν τα γεγονότα ακόμα. Και δεν πήγαν στα μπουζούκια.

Θέλω να καταλήξω στο εξής: Ο φόβος είναι μεγάλη μαλακία. Το νόημα είναι να μην φοβάσαι, να βγεις έξω και να δεις τα πράγματα αληθινά, όπως είναι και όχι όπως παρουσιάζονται από τρίτους. Και αναρωτιέμαι: Αυτό το βράδυ Σαββάτου, ακριβώς μια βδομάδα μετά τη δολοφονία του Αλέξανδρου, καμιά δεκάρα χιλιάδες κόσμος ήταν στους δρόμους σαν εμένα. Και καμιά διακοσαριά χιλιάδες διασκέδαζε σε μπαρ, κλαμπ και μπουζούκια σαν να μη συνέβη ποτέ τίποτα. Αν τα νούμερα ήταν ανάποδα, τι θα είχε συμβεί;

με αγγιξε ...